Cormac McCarthy urodził się na Rhode Island 20 lipca 1933 roku, jako trzecie z sześciorga dzieci Charlesa Josepha i Gladys McGrail McCarthy. Ma dwóch braci i trzy siostry. Jego prawdziwe imię to Charles, a Cormac przezwał się po irlandzkim królu. Inne źródło mówi, że jest to gaelicki ekwiwalent zwrotu „syn Charlesa” i że za formalną zmianę odpowiadają sami rodzice McCarthy’ego.
Gdy miał cztery lata, przenieśli się do Knoxville, a jego ojciec został prawnikiem dla Tennessee Valley Authority. W 1967 rodzice wyprowadzili się do Waszyngtonu, gdzie Charles został głównym adwokatem w firmie aż do momentu przejścia na emeryturę.
Cormaca wychowano w wierze chrześcijańskiej, uczęszczał do Katolickiej Szkoły Wyższej w Knoxville, a następnie studiował na Uniwersytecie Tennessee (1951-52). W 1953 wstąpił do Sił Powietrznych USA, gdzie odsłużył cztery lata (dwa z nich spędził stacjonując na Alasce, prowadząc program radiowy).
W latach 1957-59 wrócił na uniwersytet, publikując w tym czasie dwa opowiadania A Drowning Incident i Wake for Susan w studenckim magazynie literackim The Phoenix. Obydwie prace podpisał jako C. J. McCarthy, Jr. Otrzymał nagrodę Ingram-Merrill, która była wyrazem podziwu dla kreatywności młodego autora.
McCarthy nie ukończył studiów, porzucił je na dobre i wyjechał do Chicago, gdzie pracował prawdopodobnie jako mechanik samochodowy, jednocześnie pisząc swoją pierwszą powieść. Następnie poślubił Lee Holleman, którą poznał na uniwersytecie. Para osiadła w hrabstwie Sevier w Tennessee. Owocem tego związku jest syn, Cullen. Niedługo po jego narodzinach małżeństwo rozpadło się.
Zanim pierwsza powieść McCarthy'ego, The Orchard Keeper (Strażnik sadu), została opublikowana, otrzymał stypendium naukowe od American Academy of Arts and Letters. W 1965, używając tych pieniędzy, zostawił Amerykę i popłynął liniowcem Sylvania do Irlandii z zamiarem odwiedzenia miejsca narodzin swoich przodków (król Cormac McCarthy wybudował Zamek Blarney). Podczas podróży poznał Anne DeLisle, młodą angielską wokalistkę i tancerkę pracującą na statku; pobrali się w Anglii w 1966. Kolejną darowiznę przyznano McCarthy’emu tego samego roku od Rockefeller Foundation Grant. Dzięki niej zwiedzili południową Anglię, Francję, Szwajcarię, Włochy i Hiszpanię. Osiedlili się na Ibizie, która w tamtych czasach była czymś w rodzaju „kolonii artystów”. Właśnie tam dokończył pisać drugą powieść Outer Dark.
W 1967, prawdopodobnie przez naciski Anne, para wróciła do Ameryki. Zamieszkali w Rockford, miasteczku w pobliżu Knoxville. Z opowieści Anne wynika, że żyli w wynajmowanym domu na świńskiej farmie, za którą płacili 50 dolarów miesięcznie. Outer Dark opublikowało wydawnictwo Random House w 1968. Recenzje były równie pozytywne, jak w przypadku pierwszej powieści.
Kolejne stypendium przyznano McCarthy’emu w rok później, tym razem przez Guggenheim Fellowship for Creative Writing. Wraz z żoną przenieśli się wówczas do stodoły w pobliżu Louisville. McCarthy sam pracował przy jej odnawianiu. Anne twierdzi, że dodał, oprócz wielu innych rzeczy, kamienny pokój i komin. Kamienie, które zebrał, drewno, które ściął, wypalił i osuszył własnoręcznie.
Wydane w 1973 roku Child of God (Dziecię boże) zainspirowane zostało prawdziwymi wydarzeniami z Hrabstwa Sevier. Książka zdobyła zróżnicowane recenzje: niektóre wychwalały jako genialną, inne uznawały za godną pogardy.
W latach 1974-75 McCarthy pracował nad scenariuszem do filmu dla PBS The Gardener's Son. Premiera miała miejsce w USA w styczniu 1977 roku. Niniejsza opowieść również bazowała na prawdziwych wydarzeniach, rozgrywających się w Karolinie Południowej. Poprawiona wersja scenariusza ukazała się później nakładem wydawnictwa Ecco Press.
Anne DeLisle i Cormac McCarthy ogłosili separację w 1976. Pisarz wkrótce przeprowadził się do El Paso w Teksasie. W kilka lat później rozwiedli się.
W 1979 McCarthy opublikował swoją czwartą powieść – Suttree. Z zamiarem jej napisania nosił się dwadzieścia lat. Panuje powszechne mniemanie, że jest to jego najlepsza książka z tamtego okresu; niektórzy krytycy utrzymują, że to w ogóle najdoskonalsza opowieść, jaka wyszła spod pióra McCarthy’ego.
1981 przyniósł kolejne zyski w postaci grantu od MacArthur Fellowship – jednej z tak zwanych Dotacji Geniuszy. McCarthy użył tych pieniędzy zwyczajnie do życia, pisząc swoją kolejną powieść, apokaliptyczny western osadzony w Teksasie i Meksyku w latach czterdziestych dziewiętnastego wieku, ponownie bazujący na historycznych wydarzeniach.
Blood Meridian (Krwawy południk) opublikowano w 1985 roku, ale niemal nie zwrócił wówczas uwagi recenzentów. Obecnie jest jednak postrzegany jako punkt zwrotny w karierze McCarthy’ego. Krytycy podzielili się na dwa obozy: jedni wolą jego westernowe dzieła (zapoczątkowane właśnie przez tę książkę), a pozostali uważają, że za daleko odbiegł od swoich korzeni, że jego opowieściom o Dzikim Zachodzie czegoś istotnego brakuje. McCarthy poczynił wiele przygotowań do napisania tej powieści, m.in. odwiedził wszystkie miejsca występujące w fabule, nauczył się też hiszpańskiego.
All the Pretty Horses (Rącze konie), pierwszy tom The Border Trilogy (Trylogii Pogranicza), ukazały się nakładem wydawnictwa Knopf w 1992 roku. W odróżnieniu od poprzednich książek, ta stała się prawdziwą sensacją. Zyskała mnóstwo doskonałych recenzji. Dostała się również na listę bestsellerów The New York Timesa i sprzedano ją w ilości 190 000 kopii w twardej oprawie w ciągu sześciu miesięcy od daty publikacji. Rącze konie przyniosły McCarthy’emu szerokie grono czytelników, a zarobionych pieniędzy użył do kupienia nowego Pickupa. Od tego momentu mógł poświęcić się wyłącznie pracy twórczej. Ukoronowaniem tego sukcesu było otrzymanie National Book Award oraz National Book Critics Circle Award oraz ekranizacja książki z Mattem Damonem i Penélope Cruz w rolach głównych.
W 1994 roku na rynku wydawniczym ukazała się zedytowana sztuka teatralna, którą pierwotnie napisał w latach siedemdziesiątych. The Stonemason to tragedia, która opowiada o losach trzech generacji rodziny Murzynów z Kentucky. Niedługo później wydawnictwo Knopf opublikował drugi tom Trylogii Pogranicza – The Crossing (Przeprawa). Początkowy nakład wyniósł 200 000 kopii, ale zainteresowanie było na tyle duże, że dodrukowano 25 000 egzemplarzy (przed końcem pierwszego miesiąca sprzedaży!). Książka mówi o trzech próbach przekraczania granicy z Meksykiem, m.in. o uwolnieniu przez Billy’ego Parhama wilczycy w północnych górach i tragicznych konsekwencjach tej przygody. Każda z tytułowych przepraw wystawia głównego bohatera na próbę: Billy musi uratować coś, co zaprzepaścił w trakcie osiągania celu. Podczas podróży zredukowany jest do gestów, dwuwymiarowych czynów, aż do uzyskania prawości, spełnienia moralnych zobowiązań.
Trzeci tom Trylogii Pogranicza wydano w 1998 roku. Cities of the Plain (Sodoma i Gomora) skupia się na postaci Johna Grady’ego Cole'a i ilustruje jego skazaną na niepowodzenie relacje z meksykańską prostytutką. Powieści nie odebrano tak dobrze, jak poprzednie dwie części cyklu, niemniej jest ona sławna dzięki swojemu epilogowi, w którym następuje powrót do Suttree, co potęguję symbolikę, stawiając nagle całą trylogię w nowym, fascynującym świetle, ujednolicając wcześniejsze tomy.
Cormac McCarthy ożenił się po raz trzeci. Z obecną żoną (Jennifer) mają jedno dziecko. Para wyprowadziła się z El Paso, mieszkają teraz w Santa Fe w Nowym Meksyku.
McCarthy kontynuował pisanie i w 2005 roku ukazała się jego kolejna powieść No Country for Old Men (To nie jest kraj dla starych ludzi), która po zebraniu świetnych recenzji doczekała się swoje ekranizacji (wyreżyserowanej przez Braci Cohen, z Tommy Lee Jonesem, Javierem Bardem i Joshem Brolinem w rolach głównych, film zdobył cztery Oskary). Następnie (w 2006) roku wydano The Road (Drogę) – przejmujący traktat o bezduszności otaczającego nas świata; główną rolę w ekranizacji dostał Viggo Mortensen. Książka okrzyknięta została arcydziełem, wielu czytelników zalicza ją do grona kultowych, a sam pisarz otrzymał za nią Nagrodę Pulitzera oraz James Tait Black Memorial Prize.
Cormac McCarthy bardzo dba o swoją prywatność, nie przepada za rozmowami o pisaniu i procesie twórczym. Wiadomo, że jego ulubioną książką jest Moby Dick. Informacje zawarte powyżej to znaczna część tego, co o nim wiadomo. Jak widać, momentami są niemal tak zdawkowe, jak oszczędne zdania z opublikowanych przezeń książek. Niemniej, podobnie jak one, rozpalają wyobraźnie odbiorcy, poruszając gdzieś wewnątrz ukrytą strunę, która rezonuje, rozbudzając myśli i uczucia.
